Kim ne düşünürse düşünsün, kim ne söylerse söylesin sizler sanatçısınız. Çünkü sizler objektifiniz ile resim yaparsınız. Her resminiz bir yorum, her yorumunuz bir anlatım biçimidir. Her anlatım içinde plastik sanatların bir çok yöntemini kullanırsınız. Bu yöntemler sizi tekleştirir, özelleştirir.Yani başkalarından çok farklı kılar. Bir olay düşünün..Bir çok kameramanın çalıştığı bir olay içerisinde farklı resimlerle,farklı anlatımlar görürsünüz. Hiç bir kameramanın çalışma biçimi, yaptığı anlatım bir diğerine benzemez. Biçim olarak benzemez, öz olarak benzemez; çünkü açılar farklıdır, boyutlar farklıdır, hareketler farklıdır...En önemlisi anlatım yani olayı algılayış biçimi farklıdır..
Değerli meslektaşlarım, bütün bunları neden yazıyorum biliyormusunuz ? Yazıyorum çünkü sanatçı olmanın sizlere yüklediği sorumluluk ağırdır, zordur. Dünyanın hiç bir film yönetmeni, hatta en titiz yönetmenleri dahi, kameramanın sanatçı özgürlüğüne tam anlamıyla müdahele edememiştir. Yönetmen çerçeve verse bile, plan hazırlasa bile, kameramanın iki eli arasında tuttuğu cihazın hareketine, yapılan resmin plastiğine boyun eğer, olanı kabul eder.
Evet değerli arkadaşlarım,
En kötü sahneleri iyi kameramanlar vezir etti, en iyi sahneleri de kötü kameramanlar rezil etti.
Aradan uzun yıllar geçti. Evet tam 18yıl,deneyimim bana öncelikle kameramanın kimliğini öğretti.
Bugün çok dikkatli bir şekilde meslektaşım olan kameramanları izliyorum. 18yıl önce 10,15'tık.Şimdi 1000 olduk, Belki de 1500'ler olduk. Bu 1500'ler içinde kendimi ararım ve kaybolan sanatımızın acısı içinde çoğu kez vah vah diye yanarım.
Kimliğimiz kayboluyor. Bu kaybın nedeni öncelikle bizleriz. Kimlik kaybımızın elbette çok ama çok nedeni var. Bu nedenler üzerinde düşünüp yeniden yaşama dönmemiz bizim elimizde. Bizler asla bir teknisyen değiliz ..Bizler öncelikle tek gözlerimizle algıladıklarımızı sanatçı kimliğimizle resim yapan kişileriz. Bu kimlik bunalımı bizi bu toplumda yüceltmez, aşağılar. Ben aşağılanmak istemiyorum.
Bugün çok dikkatli bir şekilde meslektaşım olan kameramanları izliyorum. 18yıl önce 10,15'tık.Şimdi 1000 olduk, Belki de 1500'ler olduk. Bu 1500'ler içinde kendimi ararım ve kaybolan sanatımızın acısı içinde çoğu kez vah vah diye yanarım.
Kimliğimiz kayboluyor. Bu kaybın nedeni öncelikle bizleriz. Kimlik kaybımızın elbette çok ama çok nedeni var. Bu nedenler üzerinde düşünüp yeniden yaşama dönmemiz bizim elimizde. Bizler asla bir teknisyen değiliz ..Bizler öncelikle tek gözlerimizle algıladıklarımızı sanatçı kimliğimizle resim yapan kişileriz. Bu kimlik bunalımı bizi bu toplumda yüceltmez, aşağılar. Ben aşağılanmak istemiyorum.
Ben bu onurlu mesleğin yüklediği sorumlulukla yaşamak istiyorum.
Gelin önce birleşelim ve çıkış yollarını yeniden arayalım ve bulalım..
Gelin önce birleşelim ve çıkış yollarını yeniden arayalım ve bulalım..
KAMERAMAN:Birol Özkurt
Hiç yorum yok:
HoşGeldiniz.. Blog Yazısını Okudunuz Düşünce ve Yorumunuzu alalım...